Work

To jest pieśń dalekich mórz
To jest śpiew szalonych burz
Co w głębiny wód
Jakiś wielki rzucają skarb

Jakiś wielki rzucają skarb
Jakiś zapomniany cud
Nurków dwóch pod wodę szło
Jeden padł na morskie dno
A drugi zbiegł
I upadł na brzeg
I leżąc na wznak
Na poły żyw powiedział tak

Przez błękitną, morską dal
Przez maszyn i okrętów stal
Widzę wśród szumiących fal
Koralowe usta

Wargi malowane krwią
Wołają mnie i całe drżą
I sam nie wiem, czyje są
Koralowe usta

Chcę tych koralowych ust
Być niewolnikiem
Przyjdźcie chłodne, niby wody chlust
Przyjdźcie z obłędnym krzykiem

Chcę na morza złotym dnie
Na chwilę zasnąć w dziwnym śnie
Czując, że całują mnie
Koralowe usta

Śpi na dnie stalowy trup
Okręt, co swój znalazł grób
A w nim wielki skarb
Tajemnica dalekich mórz
Nikt go nie zobaczy już

I co dzień, na szczycie skał
Biedny nurek będzie stał
I czekał aż
Zobaczy jej twarz
Jej usta, jak krew
I będzie mu nucił rzewny śpiew